Woensdag 26 juli 2017 – Gisteren had ik al besloten om vandaag eens te gaan kijken op het landje van Gruijters in Spaarndam. Op Facebook kwamen er de afgelopen dagen steeds meer foto’s voorbij van onder andere de Steltkluut, de Huiszwaluw en Lepelaars. Kijkende op Google Maps leek het mij interessant genoeg om daar ook eens een kijkje te gaan nemen en wellicht wat mooie plaatjes daar te schieten.
“inrijverbod geldt op maandag tot en met vrijdag”
De volgende dag, in aller vroegte, toog ik in de auto richting Spaarndam en reed via Haarlem-Noord het welbekende dijkje over, langs Hansje Brinker, zie ik ineens tot mijn verbazing een groot bord staan met daarop de volgende tekst “Om sluipverkeer door Spaarndam te voorkomen, is een inrijverbod ingesteld. Het inrijverbod geldt op maandag tot en met vrijdag van 7.00 tot 9.00 uur in oostelijke richting. In het weekend en op erkende feestdagen geldt het verbod niet.” Als oud Haarlemmer had ik dat kunnen weten en herinnerde mij op dat moment pas weer dat die regel al jaren bestaat. Gelukkig dat net voor deze verordening de afslag linksaf naar het landje is en ik dus toch gewoon op de plaats van bestemming kon komen met auto en al.
Nadat ik de auto geparkeerd had, mijn camera omgehangen en rugtas op mijn rug had gebonden, kon ik beginnen aan de geplande wandeling! Als ik ergens kom waar ik nog niet of nauwelijks bekend ben, kijk ik altijd eerst eens goed om mij heen, neem de omgeving goed in mij op en luister naar de aanwezige geluiden. Afhankelijk van de gegevens die dan in mijn hoofd zich laten samensmelten, bepaal ik de looproute en mijn goal…
“hoor ik het bekende IJsvogel geluid voorbij scheren”
Ik besluit met de klok mee, is ook handiger gezien de stand van de zon, om het meertje heen te gaan lopen; soms verbaast kijkend om mij heen en her en der tussen de bebossing door zie ik wel vogels maar nog niet de gewenste! In mijn hoofd had ik het eigenlijk mooier en groter voorgesteld en eerlijk bekennen dat het mij wel enigszins tegenvalt maar besluit om toch maar door te lopen. Uiteindelijk, in de verte, doemen enkele woonboten aan de rechterkant op en links van mij een fort. Ik herkende meteen de vorm van het fort en zag dat dit fort er eentje is van de vele forten die deel uit maken van de ‘Stelling van Amsterdam’
Niet veel later sta ik aan de groene poort van het gesloten fort en kan op het aanwezige bord lezen dat mijn vermoedens klopten maar ook lezen dat het fort gesloten is in verband met renovatie. Uiteraard staat ook de naam van het Fort erop te lezen, er staat: ‘Fort Benoorden Spaarndam’ en onderwijl ik het bord sta te lezen hoor ik een bekend vogelgeluid. Ik hoor namelijk het geluid van de IJsvogel voorbij scheren en binnen een klein minuutje had ik de IJsvogel gespot. Snel, blauw en dapper scheerde zij door de gracht van het fort en ging op een tak langs de waterkant zitten.
Ik krijg altijd een glimlach rond mijn mond en glinsteringen in mijn ogen als ik een IJsvogel hoor en of zie en besluit meteen om op een stapeltje stenen te gaan zitten en de IJsvogel te aanschouwen met haar viswerkzaamheden. Tussendoor laat ik de camera ook enig werk doen en hoop dat er thuis nog wat mooie plaatjes tussen zitten. Na een klein halfuurtje ging de IJsvogel er, met haar en hun welbekende klaag- en mopperpiepjes zoals ik het altijd omschrijf, vandoor en zie langzaam het blauwe ruggetje in de verte verdwijnen. Ik wacht nog even af of zij toch niet nog even terugkomt maar na een paar warme slokken koffie en nog steeds geen IJsvogel, besluit ik om mijn thermosfles weer in te pakken en verder te gaan.
“Maar of de foto’s nou gelukt zullen zijn of niet”
Ik hang mijn camera en rugtas om en wandel verder het rondje om het meertje af. Vlak voordat ik terug ben bij de auto kom ik bij een drassig landje aan. Ik zie menig Huiszwaluw zich tegoed doen aan vliegjes en andere insecten. Ik pak wederom mijn camera en probeer de aanvliegende zwaluwen zo goed en scherp als mogelijk op de geheugenkaart te krijgen. Maar of de foto’s nou gelukt zullen zijn of niet, alleen van het aanschouwen kan ik al enorm genieten. Ik hang de camera weer terug en loop naar de auto toe, kijk nog eens goed om mij heen en zie dat er op dat moment niets bijzonders meer te knippen valt. Dus ik berg mijn camera op in mijn rugtas, zet mijn rugtas naast mij in de auto, verwissel mijn wandelschoenen voor mijn gewone schoenen en start de auto om huiswaarts te keren!
Al met al geen hele bijzondere morgen, niet de vogels tegengekomen waar ik eigenlijk voor gekomen was maar wel weer lekker genoten van de nodige rust, de bijzondere natuur en het heerlijk buiten zijn. Ik zal hier toch heus nog wel eens wederkeren en hoop dan van harte het vrouwtjes IJsvogel ook dan weer in goede gezondheid te mogen ontmoeten.